Mesazhi i të dënuarës: Mos ngrini kurrë dorë ndaj grave

Rruga që e çon drejt shtëpisë bart ndjesi, që vetëm ajo mund t’i përjetojë.

“U emocionova shumë. Kthehem sërish pas 4 vitesh e 2 muaj. Më dridhen gjunjtë”.

Për të mbërritur deri atje, duhen përshkuar 20 minuta rrugë në këmbë. Ndjenjat e përziera, terreni i vështirë dhe i ftohti, e lodhin së tepërmi. Por kur nis të përballet me banorët e fshatit, me të cilët deri para disa vitesh ka ndarë përditshmërinë, lotët e gëzimit lënë pas gjithçka tjetër.

Hapat ngadalësohen kur mbërrin në shtëpi. E presin të afërmit e të shoqit.

Të futet brenda shtëpisë, ku çdo hap i kujton një vuajtje, i merr gjithë fuqinë e vetëpërmbajtjen. Te pragu, Lulja dorëzohet.

Dy dhomat e shtëpisë janë ashtu siç i ka lënë nëntorin e 2011-s. Myku dhe varfëria kanë qenë banorët e vetëm gjatë kësaj kohe.

“Është shumë e vështirë të rikthehem në shtëpinë ku ndodhi krimi. Do i them djalit të madh të më sjellë fëmijët, që të mos luaj nga mendtë e kokës”.

“Nuk e kam problem. Jam mësuar me vuajtje. Nuk dua luks. Dua vetëm një banesë, ku të mbledh fëmijët e mi”.

Rrëfimi i sinqertë i 53-vjeçares u ka lënë mbresa edhe atyre që e ndoqën në studion e “Pasdite në Top Channel”. Anila dhe Amina janë dy zonja, të cilat menjëherë pas emisionit kanë vendosur ta ndihmojnë financiarisht.

“I falënderoj pa masë. Nuk është e lehtë dalja nga burgu”.

Tashmë, nevoja për të pasur një shtëpizë larg atij vendi dhe për t’ia nisur gjithçkaje nga e para, janë të vetmet mendime që Lule Doçit i pulsojnë pareshtur në kokë. Ajo do të lërë pas të kaluarën, që i mori shumëçka e nuk i dha asgjë në këmbim.

Top Channel